Entiendo el enfado de los aficionados deportivistas
por la derrota ante el Granada en propio feudo, es lógico, pagan por ver un
partido y lo que aprecian es desidia sobre el terreno de juego de quienes están
obligados a ser profesionales. La boca
del hueco del estadio de Riazor bostezaba de aburrimiento durante el partido,
se había convertido el encuentro en el lenguaje de lo absurdo, con personajes
trémulos, cargados de miedos, inquietos, sin identidad. La derrota arrancó del alma de los
deportivistas un trozo de sentimiento. No comparto algunos cánticos escuchados durante el partido sobre la nacionalidad de
los jugadores, A Coruña es la ciudad española donde nadie es forastero. Echarle
toda la culpa de los males del juego del Deportivo a los jugadores portugueses,
es una equivocación, ganan todos y pierden todos. Los gallegos y coruñeses en
particular somos tolerantes, abiertos,
elegantes en las formas, respetuosos con todas las personas. El deportivista es
un idealista capaz de sentir fuertemente al Deportivo, además de poner ilusión,
fe, garganta para no descender, defiende como nadie el escudo.
Son repudiables los comportamientos de personas
que no representan a nadie, protagonizando incidentes al final del partido. La
indignación se demuestra de manera inteligente, con ironía, jamás lanzando
objetos contra paredes, aporreando puertas, o lo más grave, personas que sin tener nada
que ver, recibieron impactos de vasos y botellas en sus cuerpos. La indignación
pacifica tiene más altavoz que la
agresiva, para ello hacen falta ideas que llamen la atención de los medios de
comunicación. La agresiva provoca rechazo en los aficionados, preocupados más por
la situación del equipo, que por el circo que montan unos pocos.
Desde el inicio hasta el final del partido, los
Riazor Blues entonan consignas y canciones coreados por la mayoría de los
aficionados, ese es el apoyo que deben dar todos los asistentes al partido, una
vez finalizado, en nada beneficia la algarabía de unos pocos que mancillan el
buen nombre y respeto de una afición que, se ha ganado el título de ejemplar. Si no cumplen los jugadores con su
profesionalidad, deben ser abucheados, jamás esperarlos a la salida para
agredirlos. Sentidiño es lo que hace falta en estos momentos, el Deportivo
necesita unión, lealtad al escudo y compromiso de los aficionados, si estos le
dan la espalda, fastidiados vamos.
FERNANDO VÁZQUEZ
Por fin cúmprese unha das máximas ilusións dun
profesional do fútbol nacido en terra glauca, adestrar o Real Club Deportivo da
Coruña. Fernando Vázquez,
galego de Castrofeito,
ama e defende a Galicia alí onde se encontre. É un sabio da técnica e da
táctica, aplicada a situacións como a que está a vivir na actualidade o Deportivo.
Son consciente que vai ser profeta, unha vez máis, nunha terra de meigas e envexosos, onde esperase o tropezo dos nosos conveciños para crucificalos. Fernando ten ante se un dos retos máis difíciles e importantes da súa carreira, lograr a permanencia do Deportivo en Primeira División. Necesitará o apoio dos afeccionados, é un profesional cualificado, ninguén a estas alturas vai cuestionar a súa capacidade de traballo á hora de dirixir ao Deportivo, é un adestrador preparado e intelixente para reverter a situación do equipo coruñés. Coñece a idiosincrasia do Club, xogadores, Liga española, afección deportivista, etc. por esa razón cando recibiu a chamada de Ernesto Bello á unha da madrugada, sabía que era para adestrar o Deportivo. O acordo chegou pronto, sen apenas regatear condicións, Fernando vén acompañado do seu amigo Manuel Pombo que, xunto a Franganillo e Sambade conforman o cadro técnico.
O equipo está en fase terminal, así de duro e real, pensar outra cousa sería enganarnos. As seducións chegaban nas roldas de prensa dos que teñen a responsabilidade sobre o terreo de xogo: "Este partido ímolo gañar", as vitorias non chegaban e a botella de osíxeno está a punto de chegar ao final.
Gústame o xeito de falar de Fernando, faino sen ambaxes nin atrancos, non tribunea, o seu verbo é fluído cando di a verdade do fútbol. Admíroo como persoa e profesional dende hai moitos anos, non sei se chegará tarde ao Deportivo, era un dos candidatos de Lendoiro dende hai anos, acentuándose o seu interese antes de fichar a Domingos Paciencia. Desexo sorte ao novo adestrador, irá ligada á sorte do Deportivo.
Son consciente que vai ser profeta, unha vez máis, nunha terra de meigas e envexosos, onde esperase o tropezo dos nosos conveciños para crucificalos. Fernando ten ante se un dos retos máis difíciles e importantes da súa carreira, lograr a permanencia do Deportivo en Primeira División. Necesitará o apoio dos afeccionados, é un profesional cualificado, ninguén a estas alturas vai cuestionar a súa capacidade de traballo á hora de dirixir ao Deportivo, é un adestrador preparado e intelixente para reverter a situación do equipo coruñés. Coñece a idiosincrasia do Club, xogadores, Liga española, afección deportivista, etc. por esa razón cando recibiu a chamada de Ernesto Bello á unha da madrugada, sabía que era para adestrar o Deportivo. O acordo chegou pronto, sen apenas regatear condicións, Fernando vén acompañado do seu amigo Manuel Pombo que, xunto a Franganillo e Sambade conforman o cadro técnico.
O equipo está en fase terminal, así de duro e real, pensar outra cousa sería enganarnos. As seducións chegaban nas roldas de prensa dos que teñen a responsabilidade sobre o terreo de xogo: "Este partido ímolo gañar", as vitorias non chegaban e a botella de osíxeno está a punto de chegar ao final.
Gústame o xeito de falar de Fernando, faino sen ambaxes nin atrancos, non tribunea, o seu verbo é fluído cando di a verdade do fútbol. Admíroo como persoa e profesional dende hai moitos anos, non sei se chegará tarde ao Deportivo, era un dos candidatos de Lendoiro dende hai anos, acentuándose o seu interese antes de fichar a Domingos Paciencia. Desexo sorte ao novo adestrador, irá ligada á sorte do Deportivo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario